Een eindeloos fascinerend en frustrerend land

Hallo allemaal! Ik weet dat het ondertussen meer dan twee weken geleden is dat ik mijn laatste blog online zette, maar ik heb een goede reden. In de eerste week (na het familieweekend) gebeurde er weinig interessants en had ik dus niks om over te schrijven. Ik heb een beetje aan het curriculum voor het computer centre gewerkt, beetje HAN opdrachten gemaakt en dat was het wel. Tot donderdagavond. Toen vertrokken we naar Hampi (een stadje dat bekend staat om haar ruïnes) en sindsdien is mijn hele verblijf hier weer overhoop gehaald en kreeg ik elke dag zo veel nieuwe informatie en veranderde alles zo snel dat het me beter leek om even te wachten met het schrijven van mijn blog, omdat de informatie anders de dag erna alweer outdated zou zijn. Dus zet je schrap, want alles is weer anders.

Voordat ik aan alle frustraties begin, zal ik jullie eerst wat vertellen over ons weekend in Hampi. Hampi ligt op ongeveer 350 kilometer van Bangalore en dat betekent in India zeker 10 uur reistijd. Dat blijft raar, als je vanuit Ede 10 uur richting het zuiden rijdt ben je bijna in Spanje! Maar goed we zijn het ondertussen gewend en na deze lange reis kwamen we aan bij ons guest house, dat midden in de bergen van Hampi lag. Gelukkig konden we scooters huren en hebben we dus heerlijk een aantal dagen door de bergen gecruised. Ik heb zelf ook nog een stukje gereden! Heerlijk was het. Op een gegeven moment vonden we een plekje waar water door de bergen stroomde en besloten we een duik te nemen. Daar kwamen we ook nog twee andere reizigers tegen uit Londen, super gezellig! Die avond zijn we met deze twee meiden naar de Monkey Temple geweest. Deze lag boven op een berg (425 treden omhoog, pffff) en het uitzicht was er prachtig. En zoals de naam al zegt, er zaten overal aapjes! Leuk om een keer gezien te hebben dus! De dag erna werden we 's middags meegenomen door een man van het guest house op een tour waarbij we echte rotsschilderingen zouden zien! Het enige is, je weet natuurlijk maar nooit of die echt zijn of dat ze gewoon voor toeristen geschilderd zijn... Ik heb geen idee of mijn docenten van de HAN meelezen, maar ik zal een foto van de schilderingen toevoegen bij deze blog en ik ben heel benieuwd wat jullie ervan denken! Onze tour guide zei dat ze uit 300 voor Christus komen, maar dat lijkt me sowieso niet echt logisch. Maar goed, ze zagen er wel echt uit als in de geschiedenisboeken en het was sowieso leuk om ze een keer gezien te hebben! Bovendien was de omgeving ook prachtig. Na de schilderingen zijn we nog met de scooter een berg op gereden (waarbij ik met m'n ogen half dichtgeknepen bij Yasin achterop zat, omdat het pad nou niet bepaald goed bijgehouden was) en daar hebben we de zonsondergang bewonderd. En de volgende dag gingen we alweer terug!

De terugreis was ook een hele ervaring. De mensen die ook met Yasin bevriend zijn zullen in zijn blog misschien al wel een (iets aangedikte) versie van dit verhaald gelezen hebben, maar voor alle anderen vertel ik het ook nog even op mijn manier. Omdat Yasin en ik maandagochtend weer op school moesten zijn voor een afspraak met de directrice besloten we om zondag overdag terug te reizen. Maar de trein zat al vol en dat betekende dus dat we met de bus moesten. Tot nu toe hebben we enkel met sleeper bussen gereisd en hoewel de hobbels in de weg dit niet altijd even comfortabel maken is het niets vergeleken met de bus die overdag reist! Toen we in Hampi opstapten viel het meteen op dat de regels voor het onderhoud van de bussen hier heel anders zijn dan in Nederland. De bus zag er uit alsof hij aan het eind van z'n latijn was. Aan de buitenkant zaten overal deuken en krassen en binnen was het vies en zeer krap. Dat wil zeggen dat de stoelen nogal klein waren en het gangpad was zo smal dat je er zijlings doorheen moest lopen. Maar goed, de bus was bijna leeg en met één stoel voor mijzelf en één stoel voor m'n tas was het best goed vol te houden!
Dat duurde ongeveer 25 minuten. Na de eerste paar stops in kleine dorpjes begon de bus langzaam vol te stromen en daardoor werd de bus niet alleen drukker, maar ook steeds warmer. Op een gegeven moment zat ik met m'n tas op schoot tussen een Indiër en het gangpad ingepropt en omdat het gangpad ook vol stond met mensen en die mannen hier vaak nogal een dikke buik hebben was mijn personal space niet erg personal meer. En toen moesten we nog drie uur.
Al met al was het heel leuk om een keer zo'n reis te doen, omdat je wel echt de full India experience krijgt, maar de volgende keer pakken we wel gewoon weer de sleeper bus!

Zoals ik net al noemde moesten Yasin en ik maandag ochtend op de Greenland school verschijnen. De directrice had ons gevraagd om te komen omdat op donderdag de summer course zou beginnen en ze ons graag de benodigde boeken en wat uitleg wilde geven. Het is wel goed om te weten dat we dat eigenlijk al de week daarvoor zouden doen, maar dat toen de kast met de boeken op slot zat en de docent met de sleutel (de directrice heeft dus geen sleutel van haar eigen boekenkast!) niet aanwezig was. Dus wij gingen maandagochtend vol goede moed richting school, waarna bleek (je raad het al) dat die docent er weer niet was en we dus nog niet bij de boeken konden. We moesten dinsdag maar terugkomen (tot zo ver dus het nut van het eerder terugkomen uit Hampi). En je zult het niet geloven, maar dinsdag hadden we de boeken nog niet. Het bleek namelijk dat er ineens door de overheid was besloten om andere boeken te gaan gebruiken en omdat de leerlingen hier alles letterlijk uit de boeken leren voor de examens, heeft het gebruiken van andere boeken dus geen zin. We moesten maar gewoon improviseren, was de boodschap.
En toen afgelopen donderdag was het zo ver. We zouden eindelijk gaan les geven! De directrice had ons op het hart gedrukt om er om 10 uur te zijn, want ze wist nog niet hoe veel leerlingen er zouden komen (lekker georganiseerd weer) en dan hadden we de tijd om alles uit te zoeken. Vanaf de week daarna zouden de lessen dan van 11 tot 13 zijn. Dus wij, als echte Nederlanders, stonden op donderdag om kwart voor 10 voor de school, maar toen we aankwamen bleek die nog gesloten te zijn. Niemand te bekennen. Nou zijn we dat ondertussen wel gewend, dus we besloten om voor de school te wachten. Maar om half elf was er nog geen directrice. En misschien nog wel vreemder, er waren ook geen leerlingen! Toen we de directrice belden om te vragen waar ze bleef zei ze heel rustig dat ze er over een half uur wel zou zijn (een uur te laat dus). Alsof het de normaalste zaak van de wereld was! Maar om elf uur was er nog steeds niemand. Toen we om half twaalf net weer op het punt stonden om haar te bellen kwam ze eindelijk aanrijden op haar scooter. En het enige wat ze erover zei is dat het een feestdag was voor haar en dat ze nog moest bidden. Lijkt mij toch dat ze dat op dinsdag ook al wel wist, maar goed, ze was er in ieder geval! Dat gold overigens niet voor de leerlingen. Daar was ze zelf ook verbaasd over. Toen we vroegen wat dan nu het plan was, kregen we te horen dat er zonder leerlingen geen summer course was en dat het hele plan dus niet door zou gaan. Lekker dan. Weer helemaal terug bij af.

Toen we thuis kwamen hebben we meteen onze begeleider in Nederland ingelicht en die kwam gelukkig direct in actie. Heerlijk die Nederlandse aanpakmentaliteit! Uiteindelijk heeft dit ervoor gezorgd dat Yasin en ik vanmorgen op gesprek konden bij een soort beroepstrainingscentrum voor jongeren, waar wij dan Engels zouden kunnen gaan geven. Je kunt je voorstellen dat ik ondertussen wel wat sceptisch was, maar de eerste indruk was gelukkig goed. De man die deze organisatie leidt spreekt in ieder geval zelf goed Engels en hij lijkt een iets actiever type Indiër te zijn. Natuurlijk is er nog niks zeker (we zijn tenslotte wel in India), want ook voor deze lessen moet er eerst gekeken worden of er mensen in geïnteresseerd zijn. Zo niet, dan gaan de lessen niet door. We krijgen hier maandag meer informatie over, dus op hoop van zegen dan maar!

Zoals de titel al aangeeft is India een land waar je eigenlijk alleen maar een haat-liefde verhouding mee kunt hebben. Aan de ene kant ben ik hier nu al twee en een halve maand en heb ik nog steeds geen les gegeven (grrr) en aan de andere kant heb ik al zo veel geleerd over de cultuur, heb ik prachtige reisjes gemaakt en heb ik al enorm veel over mezelf geleerd. Zo dicht kunnen fascinerend en frustrerend dus bij elkaar liggen!

Ik houd jullie op de hoogte! Tot volgende week!